Πες δυνατά Σ’ΑΓΑΠΑΩ!

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Μια άσχημη συνήθεια που υιοθετούμε καθημερινά είναι να αγαπάμε από μέσα μας, σιωπηλά. Μόνοι μας. Διακριτικά, συμβολικά, ντροπαλά, αφαιρετικά, sotto voce (χαμηλόφωνα).Είναι λάθος! Ένα τεράστιο λάθος. Όταν αγαπάμε πρέπει και να το δείχνουμε.

Αγκαλιάζουμε σφιχτά τους δικούς μας ανθρώπους, τους αγαπημένους μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή και τους αγαπάμε φωναχτά. Τους μεταδίδουμε αυτό που αισθανόμαστε, δείχνουμε τα αισθήματά μας, τα εκφράζουμε με το λόγο και τα υλοποιούμε με πράξεις αγάπης και αφοσίωσης. Να το ξέρουν, να το νιώθουν, να το ακούν, να το αισθάνονται. Δεν χρειάζεται να λύνουν γρίφους ή να επιζητούν αποδείξεις. Ας το προσφέρουμε γενναιόδωρα.

Ας γινόμαστε κουραστικοί, γραφικοί, ας επαναλαμβανόμαστε, δεν πειράζει καθόλου. Να λέμε «σ’ αγαπώ» σε αυτούς που πραγματικά αγαπάμε, που μας λείπουν, που είναι σημαντικοί. Δεν θα μας πέσει η μύτη να παραμερίσουμε λίγο τον εγωισμό μας. Ας γίνει η αγκαλιά συμβόλαιο αγάπης, ασφάλειας, όρκος πίστης και θαλπωρής για όσο υπάρχουμε.

Όσοι έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα και δεν πρόλαβαν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, ξέρουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελπισία από το να έχουν φύγει ανεπιστρεπτί άνθρωποι, χωρίς να μάθουν ποτέ πόσο σημαντικοί ήταν για μας. Η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει ξανά η ευκαιρία να το πούμε και να το μάθουν.

Ένα μεγάλο «ΑΝ» κατατρώει τα σωθικά, «τι θα γινόταν ΑΝ δείχναμε τι νιώθαμε;». Έστω με μία αγκαλιά. Σίγουρα θα είχαμε ήσυχη συνείδηση επειδή εκμεταλλευτήκαμε κάθε ευκαιρία να το εκφράσουμε.

Και έτσι γυρνούν ορφανές αγκαλιές στους δρόμους τα βράδια κοιτώντας απελπισμένα το  νυχτερινό ουρανό. Μόνο η αγάπη μπορεί να αναμετρηθεί επάξια με το σκοτάδι. Και τελικά να το νικήσει.

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Ο έρωτας στα χρόνια του facebook
You are here