Έτσι λοιπόν σου δημιουργείται η απορία. Έχω αργήσει; Πρέπει να αρχίσω να κάνω προσπάθειες τύπου βουντού ώστε ο καλός μου να μου κάνει την ‘πρόταση’. Να αγχωθώ;
Απο την άλλη πάλι σου δημιουργείται και μια τάση να θες να ξανα κάψεις τα σουτιέν σου. Γιατί λές δεν γίνεται να έχουν γίνει τόσες προσπάθειες να είσαι ανεξάρτητη και χειραφετημένη, να σπουδάζεις, να διακρίνεσαι και τελικά πάλι να είσαι το αδύναμο φύλλο που ψάχνει για σωτήρα.
Έτσι λοιπόν και ακούσω άλλη μια φαλλοκρατική συζήτηση του στυλ, “ Εγώ μπορεί να μην θέλω γάμους και αηδίες, αλλά σκέφτομαι την κοπέλα.” , θα τραβήξω τις κοτσίδες μου!
Δεν είναι πως δεν θέλω να παντρευτώ, ούτε πως δεν θέλω οικογένεια και παιδιά αλλά , πως να το πω, το θέλω όσο και εσύ αγαπητέ μου γυναικοκατακτητή που δεν μπορείς να αποκοπείς απο την εργένικη ζωή σου. Γιατί δηλαδή, εγώ να θέλω τόσο πολύ να δεσμευτώ ενώπιον Θεού και ανθρώπου και εσύ να νιώθεις λες και σου πατάνε τον κάλο όταν σου λένε ‘και στα δικά σου’; Σάμπως όνειρο ζωής μου ήταν να βρω ένα καλό παιδί , σαν και του λόγου σου, να φροντίζω και να περιποιούμαι;
Γιατί δηλαδή εμένα η μανούλα μου στα όπα όπα δεν με είχε,και με ζηλεύανε; Γιατί ξαφνικά να θέλω τόσο πολύ να γίνω δούλα και κυρά;
Όλες αυτές οι μικροαστικές αντιλήψεις με οδηγούν στην παράνοια. Γιατί εγώ το μόνο που θέλω είναι να μ’αγαπάς και να σ’αγαπώ, και αν είναι να μου το παίζεις καμπόσος με το θέμα του γάμου θα με νευριάσεις και αν δεν θέλεις εσύ μια εγώ δεν θα θέλω δέκα, και τρέχα γύρευε μετά αν θα μπορείς στα 45 σου ακόμα, να κάνεις τον πολυπόθητο διάδοχο, Κάρολε!
Αγαπημένη μου, πολύπαθη ερωμένη, κράτα γερά και ίσως κάποια στιγμή να είσαι από την πλευρά που πετάνε την ανθοδέσμη και όχι απο την άλλη μαζί με τις ανύπαντρες φίλες σου!
