Πόσα γρατζουνισμένα γόνατα, αλήθεια, από την παιδική μας ηλικία; Χαραγμένα στη μνήμη. Κι αν αυτά που ζήσαμε είναι όμορφα τότε χαμογελάμε συνωμοτικά, όταν τα θυμόμαστε. Μα αν οι αναμνήσεις είναι σκληρές από τα παιδικά μας χρόνια, τότε δεν κοιτάμε ποτέ τα σημάδια στα γόνατά μας. Λες και φοβόμαστε ότι θα αιμορραγήσουν πάλι από στιγμή σε στιγμή .
Μιλώ – με άλλα λόγια- για τη σημασία των παιδικών χρόνων που χτίζουν το «είναι» μας . Μιλώ για τη σημασία του να είναι οι γονείς δίπλα στα παιδιά, αισιόδοξοι, θετικοί, συναισθηματικοί, ενθαρρυντικοί. Μιλώ για τη σημασία του να υπάρχουν φορείς που θα στηρίξουν αυτούς τους γονείς και αυτά τα παιδιά, όταν υπάρχουν δυσκολίες στην καθημερινότητα τους. Μιλώ για μια κοινωνική πολιτική που οφείλει να εξασφαλίσει ψυχοκοινωνική στήριξη.
Σε περιόδους κρίσης -όπως η παρούσα- αυτή η κοινωνική πολιτική είναι σημαντική, περισσότερο από ποτέ. Ξέρουμε ότι διερχόμαστε πρώτα κρίση αξιών και μετά οικονομική κρίση. Άρα η οικογένεια χρειάζεται πολύπλευρη στήριξη και όχι απλά μερικά πακέτα μακαρόνια και ζάχαρη, χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία της παροχής αγαθών. Μια υλική παροχή όμως θα πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης υποστήριξης , αν θέλουμε να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Στις επόμενες Ματιές θα επιχειρήσω να σας παρουσιάσω αναλυτικά κάποιους φορείς και προγράμματα υποστήριξης της οικογένειας που υπάρχουν στη Μεσσηνία, ξεκινώντας από το Κέντρο Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας Καλαμάτας των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος . Θα μου επιτρέψετε να σας το παρουσιάσω πρώτο.
