Σφάλμα
  • JUser::_load: Unable to load user with id: 74

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(6 ψήφοι)

Το αιώνιο ερώτημα. Το ζήτημα που ταλανίζει από αρχαιοτάτων χρόνων κόσμο και κοσμάκη. Το φιλοσοφικό αλατοπίπερο σε μια συζήτηση.

Κι εμείς… ήρθε η ώρα να το απαντήσουμε. Γιατί μόλις τελειώσεις αυτό το κείμενο, θα ξέρεις... Θα ξέρεις την αξία, θα ξέρεις αν πρέπει να ζει κανείς ή να μη ζει.

Να μη ζει!!!

Και θα ξεκινήσω αντίστροφα. Γιατί; Έτσι!

Έτσι δε μας έλεγαν πάντα οι γονείς μας (άσχετο, αλλά και αυτό ονειρευόμουν πάντα να το πω). Και ο Θεός φύσηξε πνοή ζωής μέσα μας. Και εμείς τι κάναμε; Δεχτήκαμε χωρίς να το διαπραγματευτούμε καν, ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Τα χρόνια περνούσαν και ζούσαμε με το φόβο του θανάτου. Ε, κι αυτός ήρθε, συνήθως πιστός στο ραντεβού του. Εγγλέζος, τρομάρα του.

Μάθαμε να κοιμόμαστε με φόβο. Αν θα μας κλέψουν, αν θα μας σκοτώσουν, αν θα πεθάνουμε στον ύπνο μας, αν αύριο το ηλίθιο αφεντικό μας, μας οδηγήσει ένα βήμα πριν από την παράνοια, αν δεν έχουμε να φάμε, αν δεν έχουμε να αγοράσουμε το πανάκριβο αυτοκίνητο, που μόλις πάρουμε θα σκυλοβαρεθούμε, αν, αν , αν... Αν ο ουρανός πάρει φωτιά και η μύτη μας πέσει κάτω. Και τα χρόνια, ξανα-ματαπερνούσαν και οι ρυτίδες έγραφαν στο πρόσωπο όσα δεν έγραψε ο Ελύτης στα ποιήματά του. Και το λίπος έπαιρνε μόνιμη θέση γύρω από την κοιλιά μας, τον κ…ο μας, αλλά και τον εγκέφαλό μας, και οι κρίσεις άγχους μάς επισκέπτονταν πιο συχνά και από το ζάκχαρο... και μάσαγες τη βαλεριάνα σαν να είναι πασατέμπος. Και η γη γυρίζει και η γη γυρίζει! Ε, ναι, ΟΧΙ. Δεν αξίζει να ζεις. Δέσε μια πέτρα στο λαιμό σου, και άντε φούνταρε! ΩΩΩΩΩΩπα, περίμενε, πρώτα να τελειώσω, μπας και σώσω και κανέναν άνθρωπο.

Συνέχισε...

Και αυτό το σημείο... Ναι, αυτό το σημείο είναι που μας καίει. Εκεί, λοιπόν, που είσαι με την πέτρα παραμάσχαλα και σκέφτεσαι πώς να δέσεις τη θηλιά… Εκεί που παραδέχεσαι πως είσαι παιδί της πόλης και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που δεν πήγες weekend στη θεία Βούλα, στο χωριό, μπας και μάθαινες τουλάχιστον να την δένεις τη ρημαδο-θηλιά… Εδώ, είναι τα δύσκολα. Γιατί εδώ βάζεις το νιονιό σου να σκεφτεί. Ή αλλάζεις ή... κυριολεκτικά βουλιάζεις. Θα φανείς, λοιπόν, δειλός και θα εγκαταλείψεις τη μάχη ή θα παλέψεις, θα σηκωθείς, θα σταθείς στα πόδια σου και θα δείξεις σε όλους ότι δεν πονάνε «ωρέ τα παλικάρια»;

Να ζεις!!!

Αποφάσισες να ζήσεις. Γιατί; Για να επιστρέψεις στα παλιά; Όχι! Για να αλλάξεις. Να αλλάξεις τον εαυτό σου, το σπίτι σου, τους γύρω σου, τη χώρα σου. Μάθε να χαμογελάς. Μη το βάζεις κάτω. Άνοιξε τα γκαβά σου και δες καθαρά τη χαρά. Το νόημα της ζωής. Χαμογέλασε μόνο που βλέπεις ήλιο. Χαμογέλασε μόνο που δίνεις από το περίσσευμά σου, λίγο φαγητό στα αδέσποτα που πεθαίνουν από πείνα. Και δες τα, να σε ευχαριστούν, με ένα τους βλέμμα. Με ένα τους χάδι. Χαμογέλασε σε αυτόν που κατά λάθος σε σκούντηξε, και μην του δείχνεις τα δόντια σου σαν άλλος Έντουαρτ από το twillight. Πάρε ανάσα. Ανάσα ζωής. Σαν αυτή που λέγεται ότι φύσηξε μέσα μας ο Μεγάλος. Ξέρεις εσύ... Μη φας φιλέτο, δεν έχεις λεφτά. Φάε φακές. Κάνουν καλό και στο έντερο. Αλλά εδώ που το σκέφτομαι, όχι και τόσο καλό στις κοινωνικές σου επαφές. Δεν πειράζει. Φάε ψωμί. Ε, και τι έγινε μωρέ; Σπάσε πλάκα με όλα. Δε σου έμεινε και τίποτα άλλο. Απόλαυσε τη ζωή και βρες το κλειδί της καρδιάς σου για την αιώνια ζωή, χαρά και ευτυχία.

Δέσποινα Καλογεροπούλου

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Όχι άλλα διόδια Άντυ Γουόρχολ »
You are here