15ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

15 χρόνια και… σήμερα
Δεκαπέντε χρόνια στην πόλη της Καλαμάτας, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού έχει φέτος επετειακό χαρακτήρα,

και αναμφίβολα θα μας χαρίσει στιγμές προσμονής άλλων τόσων κι ακόμα περισσότερων χρόνων ζωής.

Από 16/7 έως και 26/7, η Καλαμάτα γίνεται το επίκεντρο του χορευτικού γίγνεσθαι, προσφέροντας το δυνατό της χαρτί σε όσους αναζητούν πολύτιμες δόσεις τέχνης που προβληματίζει και ταυτόχρονα ευχαριστεί τις αισθήσεις και τις καρδιές μας. 
Η έναρξη του φεστιβάλ έρχεται από την Ιαπωνία στις 16 και 17 Ιουλίου με την ομάδα Karas, που στα ιαπωνικά σημαίνει «κοράκι». Ιδρύθηκε το 1985 από τον Saburo Teshigawara και τη χορεύτρια και μουσικό Kei Miyata. Θα παρακολουθήσουμε το έργο Obsession- Un Chien A, ένα έργο σουρεαλιστικό, καθώς πηγή έμπνευσης και δημιουργίας του υπήρξε η βωβή ταινία του Λουί Μπουνιουέλ και του Σαλβαδόρ Νταλί. Η ομάδα Karas εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Στις 17 και 18/7, σε μια ακόμη πανελλήνια πρώτη, η Compagnie Ea Sola, της Γαλλίδας- βιετναμέζικης καταγωγής- Ea Sola, έρχεται με ένα δυναμικό σόλο «Air Lines» να μας προβληματίσει και να μας συνταράξει, αφού επικεντρώνεται σε προβλήματα του πλανήτη που αφορούν όλους μας. Με κινητικό λεξιλόγιο έντονο, ωμό και μέσα απλά καταφέρνει να συγκινεί μέσα από το βίωμα ενός πλανήτη που υποφέρει.
Οι δύο επόμενες μέρες μοιάζουν σαν παραμύθι επί σκηνής, αφού ο Josef Nadj παρουσιάζει τη δική του εκδοχή πάνω σε ένα θεατρικό έργο του Μπύχνερ. Έργο παράξενο, μιας και ο συγγραφέας το δημιούργησε σε τέσσερις διαφορετικές και ημιτελείς εκδοχές. Ένα ευέλικτο, λοιπόν, έργο του οποίου ήρωας είναι ο Βούτσεκ. Ο Βούτσεκ υπάρχει στο έργο του Nadj σιωπηλός, αφού η εκδοχή που μας προσφέρει ταυτίζεται με το σωματικό θέατρο, παρά με το χορό. Πρόκειται για ένα εξπρεσιονιστικό δράμα χωρίς λέξεις, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Στις 19 και 20/7 θα δούμε την Jasmin Vardimon Company. Η ισραηλινή χορογράφος Jasmin Vardimon δημιουργεί στο Λονδίνο και μας παρουσιάζει την Justitia (δικαιοσύνη). Ένας μυστηριώδης φόνος κι η δίκαιη (;) απόδοση ποινών. Μια ευρηματική περιστρεφόμενη σκηνή χωρίζει τον τόπο, το χρόνο και τα πρόσωπα που εμπλέκονται. Ελληνικές παρουσίες στις 20, 21 και 22/7. Ο Αντώνης Φωνιαδάκης παρουσιάζει τη δική του εκδοχή πάνω στην Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Ιγκόρ Στραβίνσκι στις 20, 21/7. Φτιάχνει ένα γυναικείο σόλο, όπου το σώμα μέσα από έναν εκστατικό, αδιάκοπο χορό παραδίνεται στην αυτοθυσία. Στις 22/7 η Κατερίνα Παπαγεωργίου (Adlibdances) με το έργο Lang, μας «μιλά» κυκλικά, αφού τα δυο σώματα της ίδιας κι ενός ακόμη χορευτή δημιουργούν ομόκεντρους, επαναληπτικούς κύκλους που συνδέουν την ζωή με το θάνατο και πάλι με τη ζωή. Όσοι δεν είδαν την παράσταση των Peeping Tom «Le Salon» στο 12ο Φεστιβάλ, ήρθε η ώρα να την ανακαλύψουν στις 22/7. Με κινησιολογία που μαγεύει, το Le Salon, μέρος μιας τριλογίας τους (Le Jardin, Le Salon, Le Sous Sol), αναπαριστά τα όσα συμβαίνουν σε μια οικογένεια, σε ένα σαλόνι και δε φανερώνονται ποτέ στον έξω κόσμο. Μια καθημερινότητα κρυφή που μέσα από το συγκερασμό χορού, θεάτρου και ζωντανής μουσικής αγγίζει τις ψυχές κι η ταύτιση είναι αναπόφευκτη.
Στις 24/7, στο τρίτο μέρος της τριλογίας τους Le Sous Sol/ Το Υπόγειο, οι Peeping Tom κυριολεκτικά θαμμένοι κάτω από τόνους χώματος ξανασυναντιούνται, άλλοι έχοντας φτάσει εκεί από αιφνίδιο θάνατο κι άλλοι ύστερα από πολύχρονη ασθένεια. Στις 23 και 25/7 οι Iraqis bodies του Muhanad Rasheed έρχονται από Συρία και Ιορδανία για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο ίδιος πρόσφυγας αμέσως μετά τον πόλεμο στο Ιράκ έχει βρει άσυλο στην Ολλανδία, όπου ζει και δημιουργεί. Πρόκειται για την ιστορία τριών ανδρών που λόγω θρησκευτικών διαφορών αλληλοσκοτώνονται. Έργο όπου οι εικόνες, η παράδοση και το βίωμα είναι φανερά. Η γαλλική σκηνή τις επόμενες μέρες κυριαρχεί. Στις 23 και 24/7 η Mathilde Monnier και η ισπανικής καταγωγής La Ribot γίνονται «μία», η Γκουστάβια, το θεατρικό όνομα μιας γυναίκας που προσπαθεί με έντονα χιουμοριστικό τρόπο να μιλήσει μέσα από δυο σώματα. 25 και 26/7 ραντεβού με τον Xavier Le Roy. Ίσως και να τον θυμούνται κάποιοι από το 2003, με το εντυπωσιακά λιτό έργο του Self Unfinished/ Αυτό- ατελής.
Με ευρηματικές κινήσεις και εξαιρετική δεξιοτεχνία μάς αφήνει χώρο να πλάσουμε σχήματα υπαρκτά και μη. Λευκό φόντο, κοστούμι λιτό αλλά χρησιμοποιημένο τόσο περίτεχνα που το θέαμα μετατρέπεται σε μια απλοποιημένη υπερπαραγωγή. Το φεστιβάλ κλείνει στις 26/7 με ένα πολύχρωμο σκηνικό, αφού για πάτωμα χρησιμοποιείται καταπράσινο γρασίδι. Το Tempo 76 της Mathilde Monnier στοιχηματίζει για το αν το σύνολο ομαδοποιείται με στόχο την χειραγώγηση ή αν μέσα απ’ αυτό μπορεί ν’ αναδειχθεί το άτομο ως κάτι ξεχωριστό. Πέραν των παραστάσεων, διεξάγεται και φέτος το σεμινάριο χορού με το διάσημο χορευτή και χορογράφο Ted Stoffer, καθώς και εργαστήρι με την Bojana Kunst, όπως επίσης και πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων. Αναλυτικό πρόγραμμα τόσο του φεστιβάλ όσο και των παράλληλων θα βρείτε στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας και στο Ζουμπούλειο μέγαρο.
Στην πόλη μας συμβαίνει κάτι αξιόλογο παράλληλα με εμάς. Προτείνω να το συναντήσουμε και να αφεθούμε στους ρυθμούς του. Ο χορός, άλλωστε, είναι ένα μέσο που αγγίζει και προβληματίζει, αρκεί να αφιερώσουμε λίγο απ’ το χρόνο, την παρουσία και τη θέλησή μας.
Το 15ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα μας ανταμείψει.

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ »
You are here