Δεν ήξερα τι να της πω… και της είπα… «ναι, θα πάει»… κι έτσι ξεκινήσαμε..
Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουν αλλάξει παρά πολλά, αλλά προσπαθούμε να βλέπουμε τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Ποτέ δεν το βάλαμε κάτω, άσχετα αν οι συνθήκες πλέον δε μας το επιτρέπουν και τόσο.
Πριν από 3 χρόνια, που άρχισε αυτή η προσπάθεια, ξεκινήσαμε από το μηδέν μια παρέα με τρέλα και όρεξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να κρατήσει τόσο αυτή τρέλα, γιατί για μένα είναι μια τρέλα. Αισθάνομαι τόσο τυχερός που έχω καταφέρει να κάνω την τρέλα μου δουλειά και εύχομαι στον καθέναν να το ζήσει.
Έτσι, λοιπόν, αυτό το μωρό, όπως συνηθίζω να το λέω, μεγάλωσε. Μεγάλωσε και πλέον έχει γίνει παιδί.Ένα παιδί που ακούει πολύ ενθαρρυντικά μηνύματα, κι αυτό του δίνει δύναμη να συνεχίζει. Δυστυχώς, όμως, πλέον δε βλέπει τόσο ιδανικά τα πράγματα. Όπως μου είπε ένας φίλος του περιοδικού, το must κατάφερε να γίνει must… αλλά σε ατυχή περίοδο.Βλέπετε, δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα παιδί, με το που μαθαίνει να μιλάει, οι πρώτες του λέξεις να είναι ΔΝΤ ή σκάνδαλα ή ατιμωρησία ή ό,τι ακούμε όλοι κάθε μέρα.
Τι να κάνουμε, πρέπει να τα αποδεχτούμε και να παλέψουμε!
Όμως, σε ένα τέτοιο editorial δεν είναι σωστό να υπάρχει μαυρίλα, αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω κάτι που δεν πιστεύω!
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω την εκδότριά μου, τη Σωσάννα, την Ακριβή, τον Μπάμπη,την Ακριβή, το Μαράκι, το Λαμπρινούλι, όλα τα must-όρια που είναι δίπλα μου γιατί γουστάρουν το must, όσους επαγγελματίες έχουν προτιμήσει το must για να προβληθούν και, φυσικά, εσένα… τον απλό αναγνώστη, γιατί αν δεν υπήρχες εσύ, δε θα υπήρχε το must. Σε ευχαριστώ πολύ!
Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης
