Σε έναν κόσμο που το αύριο είναι σίγουρα αβέβαιο. Που το καλημέρα μοιάζει με βρισιά. Που η αμορφωσιά μάς έχει κάνει έρμαια του σύμπαντος και του κάθε τυχάρπαστου που θέλει τη δύναμη ενός λαού για να κάνει τα δικά του. Ο λαός της κωλοτούμπας.
Προσοχή, προσοχή. Αυτό το κείμενο δεν είναι μεγάλο. Ούτε κουραστικό. Γι’ αυτό, αγάπη, συνέχισε να διαβάζεις, μπας και δούμε φως αληθινό. Λίγο πριν η Ελλάδα ψηφίσει το λύκο της ή το σωτήρα της, λίγα λόγια, απλά, λιτά και περιεκτικά για όσους κουράστηκαν από τα πολλά.
Κάθομαι και κοιτάω τη λευκή σελίδα του υπολογιστή. Δεν ξέρω πώς θα τη γεμίσω. Πώς θα γράψω κομψά όλα αυτά που καίνε το μυαλό μου, χωρίς να ανεβάσω το αίμα στο κεφάλι κανενός.
Θυμάμαι τον Καζαντζάκη να λέει (καλά δεν ήμασταν και face to face, αλλά λέμε τώρα): «Θεό, έχεις μέσα σου. Θεό κουβαλάς, και δεν το ξέρεις».
Είναι πραγματικά από τις λίγες φορές που δεν ξέρω ακόμα πώς πρέπει να αναλύσω την κατάσταση που ζούμε. Δημοσιογραφικά ή χιουμοριστικά και πιο «χαλαρά».
