must

Μια άσχημη συνήθεια που υιοθετούμε καθημερινά είναι να αγαπάμε από μέσα μας, σιωπηλά. Μόνοι μας. Διακριτικά, συμβολικά, ντροπαλά, αφαιρετικά, sotto voce (χαμηλόφωνα).Είναι λάθος! Ένα τεράστιο λάθος. Όταν αγαπάμε πρέπει και να το δείχνουμε.

Τη δεκαετία του ’90 διαβάζαμε «μανιακός δολοφόνος αναζητά τα θύματά του σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία τον ερωτεύονται και αργότερα καταλήγουν τεμαχισμένα σε χαντάκια».

Νόμιζαν πως δε θα μιλήσω από φόβο, θεώρησαν ότι το πρέπον ήταν να αποσιωπήσω τη ντροπή, επέβαλλαν να ξεχάσω το συμβάν πως μπορώ όμως να αφήσω το σαράκι να μου κατατρώει την ψυχή;

Σε φάση ενδοσκόπησης, σε μια κατάσταση που δε ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου όλο και περισσότερο καταλήγω στο γεγονός ότι είμαστε πλάσματα που μας αρέσει να σερνόμαστε. Όχι δεν εννοώ σαν ταπεινά σκουλήκια στο έδαφος ούτε σε λασπομαχία ντυμένοι με τα απαραίτητα. Εννοώ ότι αγαπάμε τις εμπειρίες μας τόσο που τις αφήνουμε να μας σημαδέψουν. Έτσι σίγουρα όλοι μας έχουμε:

Περάσατε ώρες ψάχνοντας τις προσφορές του booking, ξαφνικά θυμηθήκατε τη μακρινή θεία με εξοχικό στο νησί και όλο περιέργως η εναλλακτική του ελεύθερου camping γίνεται όλο και πιο δελεαστική. Είναι γεγονός πως και οι φετινές διακοπές έχουν χαρακτήρα low budget και γιατί όχι να γίνουν και για καλό σκοπό!