Μη φοβάσαι, ΜΙΛΑ!

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Νόμιζαν πως δε θα μιλήσω από φόβο, θεώρησαν ότι το πρέπον ήταν να αποσιωπήσω τη ντροπή, επέβαλλαν να ξεχάσω το συμβάν πως μπορώ όμως να αφήσω το σαράκι να μου κατατρώει την ψυχή;

«Όταν θα με βλέπεις θα θυμάσαι όσα ζήσαμε»

«Αν μιλήσεις θα σε σκοτώσω»

«Αν είσαι κουρασμένη μπορούμε να ξαπλώσουμε»

«Είσαι κακό παιδί, θυμήσου από πού ξεκίνησε αυτό»

«Γιατί διαμαρτύρεσαι;»

«Είσαι η πριγκίπισσά μου»

«Εμείς έχουμε κάτι ιδιαίτερο που οι άλλοι δε καταλαβαίνουν»

«Δε ξέρεις ότι είναι επικίνδυνα τέτοια ώρα εδώ;»

«Σου απαγορεύω να μιλήσεις γι’ αυτό»

«Οι γονείς σου έφυγαν αλλά μην ανησυχείς, θα σε προσέχω εγώ»

«Θες να παίξουμε μαζί;»

«Σ’ ευχαριστώ ήταν το πιο όμορφο δώρο που έχω πάρει»

«Τι ωραίο κορμάκι που έχεις»

«Δεν είσαι τίποτα, θα έπρεπε να με ευχαριστείς»

«Δε ξέρεις τι σημαίνεις για μένα»

«Πάμε σ’ ένα υπέροχο μέρος, θα’ ναι το μυστικό μας»

Για κάθε άνθρωπο που υπήρξε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης αυτές οι φράσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εφιάλτη που έζησε στα χέρια κάποιου αρρωστημένου μυαλού. Η παρενόχληση δεν έχει φύλο, δεν έχει ηλικία ούτε περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους.

Κατά κύριο λόγο γυναίκες και παιδιά παρενοχλήθηκαν και ασέλγησαν εις βάρος τους ακόμη και πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Από ανήθικους γονείς μέχρι ανέκφραστους περαστικούς. Έκρυψαν τη ντροπή και τον πόνο τους πίσω από τη σιωπή, αρνήθηκαν να παραδεχτούν το συμβάν από το φόβο του στιγματισμού. Νόμιζαν ότι αν δεν το μοιράζονταν θα ξεχνούσαν. Έμαθαν να αναγνωρίζουν στα πρόσωπα των άλλων τη δική τους φρικτή ιστορία. Άκουγαν μαρτυρίες θυμάτων και αναβίωναν εκείνη τη στιγμή.

Είναι σαν μια βαθιά πληγή που μπορεί με την πάροδο του χρόνου να κλείσει αλλά το σημάδι παραμένει. Βρίσκεται εκεί αναπόσπαστο κομμάτι του παρελθόντος σου, που αρνείται να διαγράψει η μνήμη, και κάθε φορά που το κοιτάς – το αγγίζεις αιμορραγεί.

Παιδιά που στην πιο τρυφερή του ηλικία χάνουν την αθωότητά τους από ένα κτήνος που απλώνει τα βρώμικα χέρια του πάνω στα τρυφερά κορμάκια τους, από έναν διεστραμμένο που μαυρίζει το δικό τους μπλε και ροζ, καταστρέφει τα χαμόγελά τους και διαλύει κάθε όνειρο με τα πιο φαρμακερά λόγια.

Γυναίκες, τις οποίες τις εκμεταλλεύτηκαν στο χώρο εργασίας τους και προκειμένου να μην απολυθούν σιώπησαν, ανέχτηκαν και παραδόθηκαν στη θλίψη. Κοπέλες που τις άγγιξαν ακόμη και συγγενείς και σιχάθηκαν το σώμα τους, μίσησαν τους άνδρες και λέρωσαν την ψυχή τους.

Άνδρες, όταν το ισχυρό φύλο γίνεται αδύναμο και απροστάτευτο. Θύμα σε κάποια αυταρχική και διεκδικητική γυναίκα ή σε κάποιο τερατόμορφο άνδρα.

Κανένας νόμος, κανείς ψυχολόγος και καμιά τιμωρία δεν ελαφρώνει την οδύνη που νιώθεις, όσο και να σε παρηγορήσουν, να σε στηρίξουν, να σου σταθούν σ’ αυτό τον πόλεμο είσαι μόνος. Κι είναι ένας πόλεμος χωρίς νικητή, γιατί ακόμη κι αν κερδίσεις είναι σχεδόν αδύνατο να βγεις αλώβητος από πληγές και σημάδια. Λόγια, πράξεις, χειρονομίες και βλέμματα συνθέτουν το πιο μελανό σκηνικό.

Όταν δεν υπάρχουν άλλες αντοχές, όταν δεν μπορείς να χύσεις αλλά δάκρυα, όταν σιχαίνεσαι το κορμί σου, όταν σκέφτεσαι τι το προκάλεσε, όταν νιώθεις ενοχές για ότι έγινε χωρίς να έχεις καμία ευθύνη, όταν ντρέπεσαι να κοιτάξεις τους άλλους στα μάτια επειδή νομίζεις ότι σε θεωρούν τη πέτρα του σκανδάλου, όταν κλείνεσαι στους τέσσερεις τείχους για να μην αντικρίσεις κανένα, όταν αποφεύγεις τους ανθρώπους για να μην δουν την απόγνωση στα μάτια σου, όταν σκέφτεσαι ότι κάθε άντρας που περνά δίπλα σου θέλει να σου κάνει κακό κι όταν εσύ η ίδια θέλεις να προκαλέσεις πόνο στο θύτη σου, να αισθανθείς την απόλαυση της εκδίκησης και την ικανοποίηση της τιμωρίας τότε ξέρεις καλά ότι είσαι άρρωστη.

Σε μια αρρώστια που δε γιατρεύεται εύκολα, που δεν είναι κολλητική, που στη προκάλεσε κάποιος άλλος με τις πράξεις του πάνω σου. Μια αρρώστια που δε θεραπεύεται καθόλου εύκολα, σου κατατρώει τα σωθικά, δεν ορίζεις το μυαλό σου, οι σκέψεις σου δεν σε υπακούν και τα βράδια γίνονται σκέτο μαρτύριο. Πέφτεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς και σε κυνηγάει ο πόνος, η ντροπή, τα δάκρυα, η απόγνωση, κι επαναλαμβάνεται η ίδια καταραμένη στιγμή. Νομίζεις ότι η καρδιά σου θα σπάσει σε χίλια κομμάτια και μακάρι να γινόταν να γλυτώσεις από τις ερινύες που σου φόρτωσαν χωρίς να φταις, αυτές που σε καταδίκασαν να κουβαλάς μέσα σου, όσος χρόνος κι αν περάσει.

Εκεί νιώθεις εντελώς απροστάτευτη, βορά στα νύχια κάθε αρσενικού αρπακτικού που μυρίζει γυναικεία σάρκα. Θα πει κάποιος, και γιατί υπάρχουν οι νόμοι; Μόνο για να απαρτίζουν τον ποινικό κώδικα. Θα πας σ’ ένα αστυνομικό τμήμα που θα σε κοιτάνε σαν κοινό εγκληματία του ποινικού δικαίου, σαν να σου λένε ότι εσύ είσαι υπαίτια για ότι έγινε. Θα σε κοιτούν υποτιμητικά και καχύποπτα μην τυχόν και θέλεις να εκδικηθείς για κάτι που σου έκανε ο «δολοφόνος της ψυχής σου» και θα σε μετατρέψουν σε αξιοθέατο των συναδέλφων τους, αφού ο ένας θα σε παραπέμπει στον άλλο. Θα σε κάνουν να νιώσεις πιο σκουπίδι κι από σκουπίδι αφού πρώτα ικανοποιήσουν την περιέργειά τους με όλες τις διευκρινιστικές ερωτήσεις που θα σου κάνουν υποβάλλοντάς σε για ακόμη μια φορά στο φρικτό βασανιστήριο.

Θα τον συλλάβουν κι αφού δεν υπάρχει καμία απόδειξη και κανείς μάρτυρας γιατί το κτήνος έχει για τα καλά προσχεδιάσει τις κινήσεις του, θα βρεθείς να είσαι εσύ η πόρνη που σπίλωσες τη φήμη του αξιότιμου οικογενειάρχη. Θα βρεθείς υπόλογη σε όλη την οικογένεια και θα γίνεις ξαφνικά το μίασμα που όλοι αποφεύγουν για να μη μολυνθούν. Η ίδια οικογένειά του, παρότι θα ξέρει ή όχι την αλήθεια θα τον προστατέψει αντί να τον απομακρύνει από φόβο για την κοινωνική κατακραυγή, την κοπέλα όμως ποιος θα την υπερασπιστεί; Το χειρότερο είναι να σιωπούν, να τον υποθάλπουν για το «βόλεμά» τους. Για να μην χάσουν τα παιδιά τη δουλειά τους και η γυναίκα του τη κοινωνική αποδοχή και την οικονομική εξασφάλιση.

Να νιώθεις πιο ξένους από τους ξένους, όταν οι δικοί σου άνθρωποι ξαφνικά έγιναν άγνωστοι, ότι δεν ανήκεις πουθενά και σε εγκατέλειψαν όλοι.

Να παρακαλάς να τιμωρήσεις τέτοιου είδους νοσηρά φαινόμενα για να βγάλεις από πάνω σου τη ρετσινιά και να δικαιωθείς κι όσοι γνωρίζουν τι έγινε να στέκονται απέναντί σου αντί δίπλα σου για να μην χαλάσουν οι ισορροπίες της οικογένειας.

Μίλα! και πάλεψε με το θηρίο που λέγεται σεξουαλική παρενόχληση. Ακόμη και τα δήθεν αστεία και οι πλάκες ερωτικού περιεχομένου κρύβουν μια δόση αλήθειας. Η σιωπή δεν είναι λύση, πρώτον επειδή πρέπει να εξωτερικευθεί κάθε άσχημο συναίσθημα για να απαλλαγείς απ’ αυτό και δεύτερον γιατί οι ευυπόληπτοι κύριοι πρέπει να πληρώσουν ακριβά το τίμημα των πράξεών τους.

Στάσου απέναντι στο θύτη σου και με όλη σου τη δύναμη φώναξε ότι ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΙΑ!

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « “Μη μιλάς, δε σου πέφτει λόγος…” Μα πού πήγε το φως; »
You are here