Πάντα η φρίκη βρίσκει χαραμάδες για να μπει στον κόσμο τούτο.
Γονείς που βίαζαν τα παιδιά τους, νεαρή που πετά το μωρό στα σκουπίδια για να μην μάθει ο κοινωνικός περίγυρος ότι γέννησε, άλλη που το σκότωσε και το έβαλε στο ψυγείο και άλλη που επιτρέπει στον φίλο της να ασελγεί στο παιδί της. Και άλλος, και άλλη. Και αναρωτιέμαι, πόση κατρακύλα μπορεί να αντέξει αυτός ο κόσμος; Μας μεγάλωσαν πιπιλώντας μας τα αυτιά με ένα «δεν υπάρχει γονιός που να μην αγαπά το παιδί του» και η πραγματικότητα ήλθε να μας πείσει ότι αυτό ήταν απλά ένας μύθος για να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι.
Τόσο ήσυχοι που μάθαμε να καταπίνουμε τη σαπίλα των ειδήσεων και να μην αντιδρούμε. Μάθαμε να ακούμε τα κλάματα μωρών στον πάνω όροφο ή στο διπλανό σπίτι και να φοβόμαστε να τηλεφωνήσουμε στην Αστυνομία, να μιλήσουμε σε μια κοινωνική υπηρεσία ή στο Χαμόγελο του παιδιού. Συνηθίσαμε να ακούμε και να λέμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας «Σώπα, μη μιλάς, δε σου πέφτει λόγος». Στο όνομα αυτής της σιωπής έχουν διαπραχθεί φρικτά εγκλήματα. Μη μου πείτε ότι δεν είναι φρικτό έγκλημα ο βιασμός ενός παιδιού, η κακοποίηση του ή ο βιασμός της ψυχής του.
Βέβαια, ξέρουμε ότι αυτά είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τα παιδιά που ζουν στη βία, κάποια στιγμή θα φερθούν με βία. Ως έφηβοι, ως πολίτες, ως γονείς. Έτσι πάει. Και τη βία που έζησαν από τους γονείς τους θα την ξεπληρώσουν ξεσπώντας πάνω τους όταν εκείνοι γεράσουν. Αυτά που ζούμε ως παιδιά ζουν πάντα μέσα μας και κάποια μέρα εκδικούνται.
Πόση ακόμη σιωπή λοιπόν;
Πόση ακόμη ανοχή; Και πόση ακόμη αντοχή;
Πόσο ακόμη θα ανεχτούμε να βλέπουμε θλιμμένα παιδιά που μιλάνε με τα μάτια τους για τα όσα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι;
Ας μιλήσουμε. Ας τολμήσουμε.
Ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο από μας. Αλλά, χωρίς εμάς, είναι αδύνατον να αλλάξει.
