Σφάλμα
  • JUser::_load: Unable to load user with id: 77

Έκανα εθελοντής στην Ισπανία

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)

«ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΕ ΔΡΑΣΗ» ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΤΗΣ ΚΟΜΠΟΣΤΕΛΑΣ Όταν 29 νέοι από 18 διαφορετικές χώρες της Ευρώπης συναντιούνται στο Σαντιάγκο της Κομποστέλας, την πρωτεύουσα της Γαλικίας στο βορειοδυτικό άκρο της Ισπανίας, τότε επιμέρους περιγραφές θεωρούνται περιττές.

 

Ο καλός άνεμος που μας έφερε όλους εκεί έχει όνομα: E.V.S. (σ.σ. πρόγραμμα παροχής Εθελοντικής Υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης), και αυτή η εμπειρία μάς άλλαξε τη ζωή…
Το ταξίδι με προορισμό την Ισπανία ξεκίνησε για μένα στις αρχές του περασμένου Απριλίου. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε Μαδρίτη. Μετά από ένα σεμινάριο συνεννόησης σε ποικίλες διαλέκτους, κατάφερα να βρεθώ στη σωστή ώρα στο σωστό μέρος – το σταθμό των τραίνων του Σαν Μαρτίν. Τελικός προορισμός ήταν η «πρώτη» πόλη της Γαλικίας, το Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα.
Έφτασα, έστω και καθυστερημένα (όντας άτυχος, βρέθηκα για λίγο και στην πόλη της Κορούνια ελέω ύπνου…). Εκεί ενσωματώθηκα σε ένα γκρουπ με άλλους εθελοντές.Είκοσι οκτώ νέοι – όχι πάνω από 30 και οι περισσότεροι μεταξύ 20 και 25 ετών – από την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, τη Λετονία, την Εσθονία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Μάλτα, την Αγγλία, την Ιρλανδία, την Αυστρία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, τη Νορβηγία, την Πολωνία, τη Λιθουανία, την Ελλάδα. Μια κανονική «Βαβέλ» σε μία χώρα που ήταν λίγο - πολύ άγνωστη για τους περισσότερους από εμάς (μόλις έξι από τους εθελοντές μιλούσαν ισπανικά).
Εθελοντισμός στη Γαλικία 
Σκοπός της παρουσίας μας στο Σαντιάγκο της Κομποστέλας ήταν η εργασία στα δημοτικά καταφύγια (Albergues) που έχει επιστρατεύσει η τοπική διοίκηση της Γαλικίας για την εξυπηρέτηση των προσκυνητών (Peregrinos). Αυτοί κάνουν τον περίφημο Δρόμο του Αγίου Ιακώβου (El camino de Santiago, βλ. ένθετο). Ελέω της διάρκειας του προγράμματος – 8 μήνες – θεωρήθηκε απαραίτητο από τον οργανισμό που μας φιλοξενούσε η προετοιμασία των εθελοντών σε όλα τα επίπεδα για αυτό που μας περίμενε. 
Μέσα στα πλαίσια της προετοιμασίας ήταν και η πραγματοποίηση του Δρόμου για το Σαντιάγκο, η οποία αποσκοπούσε στο να μας δώσει ένα δυνατό δείγμα αναφορικά με το φαινόμενο των πάνω από δέκα εκατομμύρια προσκυνητών που φτάνουν στη Γαλικία κάθε άγιο έτος, σαν αυτό του 2010. 
Τον Απρίλιο, τον πρώτο μήνα διαμονής μας στη Γαλικία, διανύσαμε το Δρόμο του Αγίου Ιακώβου – 157 χιλιόμετρα περπατώντας από τα σύνορα της Γαλικίας με την Καστίγια - Λεόν έως την πόλη του Σαντιάγκο και συγκεκριμένα τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου. 
Τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν τις μέρες που περπατούσαμε είναι απερίγραπτα. Κάθε μέρα γνωρίζαμε προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Ευρώπη και την Αφρική μέχρι τις χώρες της Ωκεανίας και από την Κεντρική και Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία (χαρακτηριστικό είναι πως είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον πρώτο αγώνα της Εθνικής Ελλάδος για το Μουντιάλ απέναντι στην αντίστοιχη της Κορέας, περικυκλωμένος από 25 Κορεάτες που έκαναν και αυτοί το Δρόμο). 
Μία «φιέστα» συναισθημάτων, κάθε μέρα παράλληλα με την πιο αγνή έκφραση παγκοσμιοποίησης που μπορεί να βιώσει κανείς...Η κορύφωση του πράγματος ήλθε με την ολοκλήρωση του δρόμου. 
Στην πλατεία μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου, εκεί που τελειώνει το ταξίδι για εκατοντάδες προσκυνητές κάθε μέρα. Μόνο η θέα του επιβλητικού αρχιτεκτονικού τέρατος στην καρδιά της πόλης είναι αρκετή για να σε γεμίσει αμφιβολίες αν τελικά το ταξίδι και τα όσα ζεις στη διάρκειά του είναι σημαντικότερα από την άφιξη στον τελικό προορισμό. 
Καμία απάντηση δε δείχνει να είναι εύκολη.Μόνο και μόνο η ιδέα πως υπάρχουν άνθρωποι που ξεκίνησαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης (συναντήσαμε προσκυνητές που ξεκίνησαν το περπάτημα από το βόρειο άκρο της Γερμανίας), οι οποίοι καταλήγουν σε αυτή την πόλη είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς το βάρος που είχε αυτή η εμπειρία για μας.Επαφή με τους προσκυνητέςΤο σπουδαίο με τον Δρόμου του Αγίου Ιακώβου δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός πως ένας τεράστιος αριθμός πιστών τον ακολουθεί κάθε μέρα, όλο το χρόνο, αλλά κυρίως, αφορά στην ποικιλία των ανθρώπων που μπορείς να συναντήσεις. Ίσως κάπου εκεί να συνοψίζεται και το βαθύτερο νόημα του προγράμματος καθώς και της επιρροής που είχε σε εμάς, τους εθελοντές.Κάθε μέρα στα καταφύγια ήταν και κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με προσκυνητές που είχαν διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατο άλλοι με άλογο, κάθε προσκυνητής που έκανε τον Δρόμο για το Σαντιάγκο, είχε και μία ξεχωριστή ιστορία. Δεδομένου ότι οι πιστοί έρχονταν από διάφορα μέρη του κόσμου, αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια εκκωφαντική διαφορά ιδεολογιών αναφορικά με το σκοπό της διαδρομής. Πολλοί ήταν αυτοί – ίσως και πλειοψηφία – που έβλεπαν τον δρόμο για το Σαντιάγκο ως μία αποκλειστικά πνευματική εμπειρία που τους δίνει την ευκαιρία να επαναπροσεγγίσουν τη ζωή. Δεν ήταν λίγοι ωστόσο και αυτοί που το έκαναν για καθαρά θρησκευτικούς λόγους – άφεση αμαρτιών. Όλοι είχαν ένα λόγο να το κάνουν. 
Πολλοί από αυτούς περπατούσαν μόνοι τους πραγματικά μεγάλες αποστάσεις.Το «μόνος», ωστόσο, στην προκειμένη είναι εντελώς θεωρητικό, καθώς μεταξύ των προσκυνητών υπήρχε μία σχέση αλληλοκατανόησης, αλληλεγγύης και, φυσικά, το ρητό «Nunca caminaras solo» (σ.σ. ποτέ δεν περπατάς μόνος). Πάντα βρισκόταν κάποιος να βοηθήσει. Το βιώσαμε και οι ίδιοι όταν περπατήσαμε.Συμβίωση με … πολυεθνικό χαρακτήραΤο δεύτερο μήνα στην Ισπανία, ήμασταν πια έτοιμοι να περάσουμε στο βασικό στάδιο του προγράμματος, που ήταν η εργασία στα καταφύγια του Δρόμου. Κύρια αντικείμενα της παρουσίας μας εκεί ήταν η ενημέρωση των προσκυνητών και η συλλογή συνεντεύξεων - είτε σε οπτικο-ακουστική μορφή (βίντεο) είτε γραπτώς. 
Το τελευταίο θα μας επέτρεπε την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ πάνω στην εμπειρία του Δρόμου για το Σαντιάγκο.Ωστόσο και επειδή τα καταφύγια ήταν διασκορπισμένα σε όλο το μήκος της διαδρομής, μοιραία χωριστήκαμε σε ομάδες και από εκείνο το σημείο και ύστερα διαμείναμε σε διαμερίσματα, σε μικρές πόλεις της Γαλικίας.Είχα την τύχη να μείνω στην πόλη της Μελίδε – κάπου μια ώρα μακριά από την Λα Κορούνια οδικώς, 50 χιλιόμετρα μακριά από το Σαντιάγκο. Εκεί η καθημερινή προστριβή τόσο με τους προσκυνητές όσο και με την τοπική κοινωνία μάς βοήθησε σε μεγάλο βαθμό να εξοικειωθούμε με την ισπανική γλώσσα και τον τρόπο ζωής.Για έξι μήνες χρειάστηκε να συμβιώσουμε κάτω από την ίδια στέγη ένας Άγγλος, μία Αυστριακή, μία Λετονή, μία Μαλτέζα, μία Ιταλίδα και ένας Έλληνας, ο οποίος ήμουν εγώ. Κάθε μέρα και ένα νέο πολιτισμικό σοκ, είτε όσον αφορά στο φαγητό – το οποίο ετοιμάζαμε εμείς – είτε στη βραδινή διασκέδαση, είτε γενικά στον τρόπο ζωής. Εν τέλει η συμβίωση αποδείχθηκε ιδιαίτερα εποικοδομητική για όλους μας. Δε θα είναι υπερβολικό άλλωστε να πει κανείς πως η σχέση μεταξύ μας είχε χαρακτήρα οικογένειας.2011: Παγκόσμιο Έτος Εθελοντισμού
Το έτος που έρχεται, το 2011, είναι αφιερωμένο στην ιδέα του εθελοντισμού. Στη χώρα μας είναι γεγονός, ωστόσο, πως δεν υπάρχει διάθεση - σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη - από τους νέους να ξοδέψουν ένα χρόνο ή και λιγότερο, από τη ζωή τους προσφέροντας αφιλοκερδώς υπηρεσίες σε μία άλλη χώρα. Το ρίσκο και η ανασφάλεια, θα σπεύσουν πολλοί να πουν, είναι αυτά που κρατάνε τους Έλληνες σε απόσταση από τέτοιου είδους προγράμματα.
Για πολλούς, εξάλλου, η επιλογή της εθελοντικής εργασίας – πόσο μάλλον εν καιρώ οικονομικής κρίσης - θεωρείται τουλάχιστον άσκοπη. Γεγονός είναι, άλλωστε, πως για την Ελλάδα, εθελοντισμός σημαίνει περισσότερο «φτηνά εργατικά χέρια», παρά κυνήγι νέων εμπειριών. Ωστόσο, είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να βγάλει κανείς μέσω ενός προγράμματος εθελοντικής εργασίας στην Ευρώπη που δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις περί ρίσκου.Ρίχνοντας μια ματιά στους αριθμούς είναι φανερό πως το πρόβλημα της ανεργίας και ειδικότερα της αεργίας, έχει διογκωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό είναι που καταστεί τη λύση της εθελοντικής εργασίας ως μία καλή επιλογή. 
Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί τόσο στον τομέα της εργασίας όσο και γενικότερα στην οικονομία.Ίσως, ο εθελοντισμός δεν είναι σε θέση να αποκαθιστά πάντα την έμμισθη εργασία, ωστόσο μέσα από τις εμπειρίες τις οποίες πρόκειται να ζήσει κανείς ως εθελοντής το μόνο σίγουρο πως δε θα το μετανιώσει εύκολα.Η παρουσία ενός εθελοντή σε μία χώρα – ειδικά μέσω της «πολυτέλειας» του EVS (κατοχυρωμένη τροφή, στέγη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καθώς και προσωπικά έξοδα) – μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα εποικοδομητική τόσο για τη βοήθεια που είναι σε θέση να προσφέρει, όσο και για τον ίδιο τον εθελοντή.
- Ευχαριστώ την Αλεξάνδρα και την Τέλε από την Εσθονία, τον Αλμπέρτο, τον Νταμιάνο, τη Σερένα και την Μάρτα από την Ιταλία, τον Γουίλ από την Αγγλία, τη Φραν και τον Τζον από την Ιρλανδία, τη Φλοράνς από το Λουξεμβούργο, την Αναμπέλα από την Πορτογαλία, το Σβεν από το Βέλγιο, τον Γενς και την Κλόντια από τη Γερμανία, τη Μαρτίνα από την Αυστρία, την Ιρίνα από τη Ρουμανία, τη Σάρα από τη Μάλτα, το Μαρλόν από την Ολλανδία, τη Λιένε και τη Μάρα από τη Λετονία, τη Βίτα και το Ραϊμόντας από τη Λιθουανία, τη Σάντρα και τη Σίλβια από την Ουγγαρία, την Μπάσια από την Πολωνία, τον Ούλε από τη Νορβηγία, τη Σόφι από τη Γαλλία και φυσικά το «θηρίο», τον Αλέξανδρο, από την Καλαμάτα για όλα όσα μου έδωσαν αυτούς τους μήνες.
-Για πληροφορίες αναφορικά με τα προγράμματα εθελοντισμού της «Γραμματείας Νέας Γενιάς» και «Νεολαίας σε Δράση», απευθυνθείτε στο Κέντρο Νέων Καλαμάτας.
Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου (El Camino de Santiago)
Λένε πως οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Ιησού, θέλησαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες. Ο μεν Ιωάννης επέλεξε να στραφεί ανατολικά, πέρα από τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος, αφού πρώτα άρχισε να κηρύττει στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, πήρε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον αδελφό του, φανερή αναφορά στις τιμητικές θέσεις δεξιά και αριστερά του ουράνιου θρόνου που είχε ζητήσει η μητέρα τους, Σαλώμη, από τον Κύριο. Έτσι βρέθηκε στην απώτατη Δύση, στην Ισπανία. Η Ισπανία ήταν άλλωστε τμήμα και των σχεδίων του Παύλου, όπως ο ίδιος αναφέρει καθαρά στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, «καθ' οδόν προς την Ισπανίαν, θα έρθω σε σας» (15, 24), μόνο που δε γνωρίζουμε αν ο Παύλος τελικά κατόρθωσε να κάνει το ταξίδι εκείνο. Δεν έχουμε τις πληροφορίες.Ο Ιάκωβος δεν πέτυχε πολλά πράγματα και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. 
Εκεί, το έτος 44 θανατώθηκε με μαχαίρι από τον Ηρώδη Αγρίππα και το σώμα του πετάχτηκε στα σκυλιά. Ήταν ο πρώτος Απόστολος που μαρτύρησε για την πίστη του. Λένε πως οι μαθητές του πήραν το ακέφαλο σώμα, το μετέφεραν στην Ισπανία, στην πιο απόμακρη δυτική πλευρά, εκεί που η στεριά χάνεται στη θάλασσα μέσα στην καταχνιά και το έθαψαν. Στο μέρος εκείνο χτίσανε μια μικρή εκκλησία και μετά το γεγονός ξεχάστηκε. Η ιδέα ότι ο Ιάκωβος κήρυξε στην Ισπανία, άρχισε να διαδίδεται στη Δύση από τον 7ο αι. και μετά. Ήταν την εποχή που οι Άραβες είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο και οι χριστιανοί χρειάζονταν επειγόντως υπερασπιστή της πίστεώς τους.Το 813 βρέθηκε θαυματουργικά η εκκλησία και ο τάφος δίπλα της από έναν ερημίτη μοναχό, τον Πελάγιο. Την εποχή εκείνη ο Αλφόνσος Β' βασίλευε στην Αστουρία και ο Καρλομάγνος ήταν αυτοκράτωρ της Δύσης. 
Για να γίνει πιο αντιληπτό το μέγεθος της φήμης που απέκτησε αυτός ο τόπος της λατρείας του σκηνώματος του Αγίου Ιακώβου, αρκεί να λεχθεί πως τον 12ο αι. επισκέπτονταν ετησίως την εκκλησία εκείνη 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Τόση εντύπωση έκανε αυτή η κοσμοπλημμύρα στον μουσουλμάνο πρέσβη Αλί μπεν Γιουσούφ, το 1121, ώστε σημείωνε, «είναι τόσο το πλήθος αυτών που πάνε και έρχονται, που μετά βίας μπορεί κανείς να διαβεί το δρόμο που οδηγεί δυτικά».Κατά το Μεσαίωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος. 
Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στη χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αι. οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα υλικά κατάλοιπα των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου βρίσκονταν αυτά τα κατάλοιπα έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο ως η καλύτερη συνταγή για συγχώρεση των αμαρτιών.Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου παραμένει μέχρι σήμερα μια δημοφιλής έκφραση πίστεως, πνευματικής εμπειρίας καθώς και μία πολύ καλή λύση για φτηνό τουρισμό. Μιλάμε, άλλωστε, για ένα από τα πιο φτηνά μέρη στην Ευρώπη, όπου το κόστος ζωής είναι ακόμα χαμηλό.

Του Κωνσταντίνου Κουλοχέρη Φωτογραφίες: Σάρα Πάτσε & Μαρλόν Τε Βρέντε

Τελευταία άρθρα από τον/την

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Αρχαία Ολυμπία & δάσος Φολόης Ονειρούπολη Δράμας »
You are here