Είμαι και εγώ παιδί μιας τέτοιας οικογένειας και το παινεύομαι. Δε ντράπηκα ποτέ γι’ αυτό παρά τα πικρόχολα σχόλια κάποιων. Τα μελή έχουν ένα περίεργο και ταυτόχρονα πανίσχυρο δέσιμο μεταξύ τους. Όταν δε χρειάζεσαι άτομα για να παίξεις με τα αδέρφια σου μπιρίμπα σε ζευγάρια, ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Είχα τη τύχη μεγαλώνοντας να συναντήσω παιδιά τέτοιων οικογενειών και να κάνω παρέα μαζί τους. Όταν τους είπα ότι χρειάζομαι τη βοήθεια τους γι’ αυτό το άρθρο δέχτηκαν με χαρά. Άλλωστε όταν προέρχεσαι από ένα τέτοιο περιβάλλον ξέρεις καλά τι σημαίνει πρόσφορα και βοηθάς όποιον έχει ανάγκη.
‘’Το να μην έχεις πάντα ότι θες είναι δεδομένο, όμως έτσι προετοιμάζεσαι για τη ζωή. Δεν έχεις όσα θέλεις και αναγκάζεσαι να προσαρμόζεσαι με όσα υπάρχουν. Υπήρχαν παιδιά στο σχολείο μοναχοπαίδια ή με άλλον ένα αδελφό ή αδελφή που ένιωθαν άσχημα που δεν φορούσαν ακριβά ρούχα όπως κάποια αλλά. Έμενα δε με πείραξε ποτέ, μοιραζόμασταν τα πάντα με τα αδέρφια μου και ένιωθα πως είχα όσα έπρεπε. Τα υλικά αγαθά δεν συγκρίνονται με αυτό που έχουμε λένε οι γονείς μου’’, έτσι μου είπε η Γιώτα η τρίτη κατά σειρά από τα 5 αδέρφια της. Πολλοί γονείς ιδίως οι άνδρες αναγκάζονται να κάνουν 2 δουλειές για να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα. Αν δεν υπάρχουν μεγάλα παιδιά ή παππούδες για να προσέξουν τα μικρότερα, οι μητέρες δε βγαίνουν στην αγορά εργασίας και όσες βγαίνουν βρίσκουν δύσκολα δουλειά λόγω των επιδομάτων και των αδειών που είναι υποχρεωμένοι οι εργοδότες να χορηγούν.
Ο Στέφανος είναι το μικρότερο παιδί ‘’δεν υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις, είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι μεταξύ μας και έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από τους γονείς μας. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και διαχωρισμοί. Αν ο καθένας ήθελε 200 ευρώ για να αγοράσει ακριβά ρούχα τότε οι υπόλοιποι τι θα έκαναν? ο καθένας φορούσε ότι είχαν φορέσει παλιότερα οι μεγαλύτεροι, η μόδα ήταν κάτι που δε μας ένοιαζε’’.
Η Μαρία εξομολογείται ‘’υπήρξε φορά που αισθάνθηκα να υστερώ έναντι των συμμαθητών μου όταν χρειάστηκα χρήματα για μια εκδρομή με το σχολείο. Εκείνη τη περίοδο ο μπαμπάς μου είχε χάσει τη δεύτερη δουλεία του. Δεν ήθελα να λείψει τίποτα από τα αδέρφια μου παρότι είχα στεναχωρηθεί προσπάθησα να μη το δείξω’’. Τα πιο πολλά παιδιά αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη αίσθηση ανιδιοτέλειας κυρίως όμως κοινοκτημοσύνης. Μαθαίνουν από μικρά τις έννοιες τις αλληλεγγύης και της συντροφικότητας. ‘’Ότι θέλω το παίρνω χωρίς να ρωτάω, το ίδιοι ισχύει και με τα αδέρφια μου. Η κολλητή μου που έχει μόνο μια αδερφή για να δανειστεί μια μπλούζα της θα πρέπει να δώσει κάποιο αντάλλαγμα. Μου φαίνεται περίεργο όταν έχεις αδέρφια μαθαίνεις να μοιράζεσαι χωρίς εγωισμούς. Δε μοιραζόμαστε μόνο ρούχα και αντικείμενα αλλά όνειρα, συναισθήματα και σκέψεις’’ ήταν η απάντηση της Ευαγγελίας.
Ένα ακόμη αίσθημα που εξασφαλίζουν μεταξύ τους είναι η ασφάλεια, διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε. ‘’Μια φορά έπεσα στο σχολείο και χτύπησα, τότε έτρεξαν όλα τα αδέρφια μου να με βοηθήσουν σα φύλακες άγγελοι. Νιώθεις γεμάτος όταν ξέρεις ότι έχεις τόσους πολλούς να τρέξουν για σένα, να σε υπερασπιστούν και να σου σταθούν’’. Θυμάμαι και εγώ στο σχολείο ποσό εύκολα έκανε παρέες και ως ένα βαθμό οφειλόταν στο γεγονός ότι είχα μάθει να προσαρμόζομαι με πολλά άτομα λόγω της οικογένειας μου, βεβαία όταν πήγα να σπουδάσω δυσκολεύτηκα να μείνω μονή σένα σπίτι όταν είχα συνηθίσει να μένω με τόσα ατοίμαστο νηπιαγωγείο άλλα παιδιά ήθελαν τις μαμάδες τους και έκλαιγαν μέχρι να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα. Κι εγώ δυσκολεύτηκα στην αρχή άλλα πολύ λιγότερο από αυτά και τα αδέρφια μου ακόμη πιο λίγο. Μπορεί να' ναι ξένο το περιβάλλον αλλά υπάρχει ένας δικός σου άνθρωπος να σε φροντίσει και να σε εντάξει ομαλά σε αυτό, ο αδελφός ή η μεγαλύτερη αδελφή σου.
Η Σοφία έχει άλλα 8 αδέρφια ‘’καμιά φορά μας αντιμετωπίζουν με περιέργεια και ειρωνικά σχόλια. Το πιο συνηθισμένο είναι : καλά οι γονείς σου δεν είχαν άλλη δουλειά? Πολλές φορές με φέρνουν σε δύσκολη θέση αλλά έχω μάθει να βάζω όρια και να μην αφήνω περιθώρια για άπρεπη συμπεριφορά. Και να’ταν μόνο αυτό? Τα αγόρια που είχαν μαζί μου σχέση δε μιλούσαν κολακευτικά για το ότι προερχόμουν από μια τέτοια οικογένεια. Δε μπορούσα να το ανεχτώ. Είμαι αρκετά επιφυλακτική με τις σχέσεις μου. Εύχομαι στο μέλλον να συναντήσω ώριμους ανθρώπους’’. Έτσι έκλεισε η κουβέντα μας με παράπονο και ελπίδα.
Από την άλλη ο Στέφανος διηγήθηκε ένα ευτράπελο που του συνέβη ‘’στο φανάρι οι επιβάτες των διπλανών αυτοκινήτων μας κοιτούσαν περίεργα και μας μετρούσαν. Ακόμη κι όταν οι γονείς μας τους έκαναν νόημα για το πόσοι ήμασταν , αυτοί συνέχιζαν το μέτρημα’’.
Σήμερα ζουν στην Ελλάδα περίπου 182000 πολύτεκνες οικογένειες με κατά μέσο όρο 5 παιδιά η καθεμιά. Μπορεί να στερούνται υλικά αγαθά αλλά μαθαίνουν από νωρίς να παίρνουν και να δίνουν αγάπη. Κλείνοντας θέλω να συνοψίσω το περιεχόμενο αυτού του κειμένου σε μια μόνο φράση ‘’Τα περισσότερα παιδιά πολυτέκνων δε ζουν με άξονα το <<εγώ>> αλλά το << εμείς>>!
