Μια Ελλάδα όπου οι νέοι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται και να κάνουν σχέδια. Μια Ελλάδα όπου, όταν οι νέοι γυρίσουν στην πόλη καταγωγής με το περιβόητο πτυχίο, είτε «σαπίζουν» με συνομηλίκους τους, κλαίγοντας τη μοίρα τους, σε «καφέ» της παρηγοριάς, είτε στέλνουν συνεχώς βιογραφικά, είτε προετοιμάζονται για μετανάστες.
Μπορεί να ακούγονται τραβηγμένα αυτά που διαβάζετε, ιδίως για όσους ακόμα έχουν δουλειά, όμως γνωρίζουν ότι μπορεί και οι ίδιοι να βρεθούν αύριο πρωί στα γραφεία του δρόμου του Ασπροχώματος (ΟΑΕΔ) για να αποκτήσουν την περίφημη κάρτα. Έφθασαν πια οι κάρτες ανεργίας να ξεπεράσουν σε νούμερα τις πιστωτικές… τις οποίες κάποιοι επιτήδειοι εξέδιδαν ακόμα και στο πεζοδρόμιο, χωρίς έλεγχο, με το κράτος να έχει ευθύνες γι’ αυτό.
Μιλούν, δε, ορισμένοι για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, κι αναρωτιέμαι: θα γίνει, άραγε, ένα μεγάλο μπαμ και θα «ανοίξουν» δουλειές; Μάλλον εννοούν ότι θα έρθουν ξένοι επενδυτές, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα σου δίνουν 200 ευρώ, και στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, θα λέμε και ευχαριστώ.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μας έφτασαν εδώ, μια γενιά χαμένη και γεμάτη ανεκπλήρωτα όνειρα.
(Από το Θάρρος)