Ελεύθερος τύπος

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)

Κάθε φορά που ακούω τις φίλες μου να ενθουσιάζονται για το θέμα «συγκατοίκηση», νιώθω αμήχανα. Μʼ αρέσει να κοιμόμαστε αγκαλιά, να ξυπνάω δίπλα του και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, αλλά μέχρι εκεί.

Γιατί να μένω με το φίλο μου, όταν μπορώ να μένω και με το φίλο μου; Γιατί να ανέχομαι τους φίλους και τους συγγενείς του, όταν δεν αντέχω ούτε τους δικούς μου; Γιατί να έχω μια καθημερινότητα, ενώ μπορώ να έχω 3: τη δική μου, τη δική του και τη δική μας; Γιατί να είμαι οι κουραστικές Δευτέρες, Τρίτες και Τετάρτες του, ενώ μπορώ να είμαι τα υπέροχα Σαββατοκύριακά του;

 

Η κολλητή μου, μου απάντησε: «Από αγάπη». Από αγάπη ή από ανάγκη; Μήπως από ανάγκη να αποδείξεις την αγάπη σου; Ο κανόνας που λέει ότι κάθε σχέση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να οδηγεί στη συμβίωση είναι μια καλοστημένη παγίδα, μόνο και μόνο για να μη χάνεται ο χρόνος των ανθρώπων πηγαίνοντας από διαμέρισμα σε διαμέρισμα.

Επανειλημμένα προσπάθησα να φανταστώ τον εαυτό μου σʼ ένα σπίτι με το σύντροφό μου χωρίς πρωινά ξυπνήματα, χωρίς τσάντες γεμάτες ρούχα, μαντηλάκια ντεμακιγιάζ και διπλές συσκευασίες από σαμπουάν και αφρόλουτρα στο ταμείο του σούπερ μάρκετ (ένα για το σπίτι μου και ένα για το δικό του). Μάταια, όμως, κάθε τέτοια σκέψη με έπνιγε. Να, λοιπόν, που υπάρχουν και γυναίκες που δε βλέπουν με καλό μάτι τη συγκατοίκηση. Δεν πίστευα ότι υπήρχαν άντρες που αποτελούν εξαίρεση και απαιτούν κοινή καθημερινότητα.

Δεν είναι ότι δε νιώθεις τίποτα, ούτε τον χρησιμοποιείς, αλλά στερείσαι το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία. Πώς να ζήσεις φυλακισμένη σʼ ένα χρυσό κλουβί με κάποιον που σʼ αγαπάει, αλλά δεν αναγνωρίζει τις ανάγκες σου; Θέλω το δικό μου χρόνο και τον προσωπικό μου χώρο. Δε θέλω κοινές συνήθειες και μοιρασμένους λογαριασμούς. Μου ήταν αδιανόητο πως από το πρώτο κιόλας εξάμηνο της σχέσης οι φίλες μου συγκατοικούσαν και γνώριζαν την οικογένεια του άλλου. Αυτό που με τσάκιζε, όμως, ήταν η ειρωνεία που συνοψιζόταν στη φράση: «εσείς οι γυναίκες παρακαλάτε για δέσμευση». Συγγνώμη, απαγορεύεται να μην ανήκω σʼ αυτή την κατηγορία;

Απελπισία απʼ τη μεριά μου, δυσπιστία απʼ τους υπόλοιπους. Σκέφτομαι μήπως είμαι εγωίστρια, ξεροκέφαλη, ακόμη και κακιά. Πλέον όλοι μπαίνουν στο δοκιμαστικό στάδιο της συμβίωσης, ενώ εγώ ασφυκτιώ στην ιδέα και μόνο. Θα υποφέρω και εγώ, αλλά θα υποφέρει και αυτός που θα ʼναι δίπλα μου. Όσους ρώτησα, μου είπαν ότι το να μένεις με κάποιον είναι φυσιολογικό και εγώ ρωτάω, γιατί το φυσιολογικό να είναι και σωστό; Κυρίως, όμως, γιατί να ακολουθείς δοκιμασμένες συνταγές και να μη δημιουργείς νέες, σύμφωνα με τις ανάγκες σου;

Η μητέρα μου λέει ότι οι γυναίκες είναι προγραμματισμένες από τη φύση τους για δέσμευση. Πρόσφατα διάβασα σε μια επιστημονική μελέτη πως σε κάθε 10 εκατ. γυναίκες προκύπτει μία ελαττωματική που δεν ανταποκρίνεται σʼ αυτή τη λειτουργία. Και γιατί, παρακαλώ, να είμαι εγώ η ελαττωματική και όχι οι υπόλοιπες 999.999; Λογικά για την επιβίωση του είδους. Τι θα συμβεί, όμως, όταν βρεθεί κάποιος άνθρωπος που έχει ακριβώς την ίδια λογική με μένα; Δε θα αναρωτιέται τι έκανα τα 3 βράδια που δεν έμεινα σπίτι του, ούτε θα με θεωρεί αδιάφορη που δεν τον ρώτησα τι έκανε αυτές τις 3 μέρες. Δε θα αγχώνεται ούτε θα με αγχώνει. Μήπως, λοιπόν, οι κανόνες υπάρχουν για τις εξαιρέσεις τους;

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Έρωτας & 4 εποχές Ας τους να λένε... »
You are here