ONIRAMA

Μια παρέα φίλων από τη Θεσσαλονίκη με ένα κοινό: τη μουσική. Ξεκίνησαν να παίζουν απλά για να ξεδίνουν. Στη συμπρωτεύουσα κατάφερναν να γεμίζουν τα μαγαζιά στα οποία εμφανίζονταν.

Ωστόσο, γνωστοί γίνονται όταν τους ανακαλύπτει ο Αντώνης Ρέμος, και τότε πρέπει να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να παίζουν για πλάκα ή θα το κάνουν σοβαρά. Τελικά, επέλεξαν το δεύτερο και έτσι κατάφεραν ό,τι ξέρουμε.

Συνάντησα έναν από αυτούς, τον Γιώργο, ο οποίος τείνει να γίνει μόνιμος κάτοικος Καλαμάτας, αφού η σύζυγός του ζει πλέον μόνιμα εδώ με τα παιδιά τους, διατηρώντας επιχείρηση στο κέντρο της πόλης.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Onirama τι σημαίνει;
Ουσιαστικά συνδυάσαμε τις λέξεις που προσδιορίζουν τα «όνειρά μας».

Πώς προέκυψε το σχήμα;
Ο τραγουδιστής με τον μπασίστα ήταν φαντάροι μαζί. Εγώ με τον μπασίστα παίζαμε σε άλλο συγκρότημα, ο ντράμερ είναι αδερφός μου και μαζευτήκαμε, όταν απολύθηκαν τα παιδιά. Ο Θόδωρος έπαιζε ακουστική κιθάρα σε ένα μαγαζί του οποίου ο ιδιοκτήτης άνοιγε ένα μεγαλύτερο και ήθελε μια ηλεκτρική μπάντα. Έτσι βρέθηκαν εκεί τα δύο παιδιά, μετά είπαν σε εμένα και στο ντράμερ και μαζευτήκαμε οι τέσσερις. Μπάσο, τύμπανα, κιθάρα, φωνή. Μετά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται όλο και καλύτερα. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε πλήκτρα και βιολί.

Ποιοι είστε;
Θοδωρής Μαραντίνης στο τραγούδι, ακουστική κιθάρα, ο Γιώργος Κοκονίδης - ηλεκτρική κιθάρα, Δημήτρης Κοκονίδης – τύμπανα, Διονύσης Φρατζής – μπάσο, Κώστας Καρακατσάνης – βιολί, φυσαρμόνικα, Χρήστος Τρεσιντσής – πιάνο.

Μόνο άντρες, λοιπόν, μια γυναικεία φωνή δε χρειάστηκε ποτέ;
Όχι, δε χρειάστηκε. Η γυναικεία φωνή είναι η κατάρα του ροκ. Αν βάλεις γυναίκα, πάει το συγκρότημα.

Πώς χαρακτηρίζετε τη μουσική που παίζετε;
Είναι ποπ με κάποιες πινελιές ροκ, αλλά ποπ όπως την εννοούν έξω, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικάνοι. Όταν πρωτοβγήκαμε, είχαμε διαφορετικό στυλ. Το ροκ ήταν μια υπόθεση πιο underground τότε στην Ελλάδα. Εμείς το κάναμε να είναι mainstream, δηλαδή ο τρόπος που παίζαμε, ο τρόπος που το πλασάραμε, αφορούσε στους πάντες, ενώ το ροκ στην Ελλάδα ήταν μια υπόθεση πιο περιθωριακή. Εμείς το αποβάλαμε αυτό και το κάναμε για όλους.

Πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξετε τόσα άτομα μαζί;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο όσο περνάς καλά. Έχεις δεθεί με τους άλλους πλέον. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι και μας βγαίνει μια χαρά. Με το χρόνο δένεσαι όλο και περισσότερο και μουσικά.-Μουσική Σκηνή Μεσόγειος, εκεί τι παίζατε;Διασκευές. Υπήρχε πολύ κέφι και ήταν το εφαλτήριο για να μας μάθει κι άλλος κόσμος.

Πότε κατεβαίνετε στην Αθήνα;
Αθήνα κατεβήκαμε το 2006.

Όλοι από τη Θεσσαλονίκη; Οι οικογένειές σας πού είναι;
Ναι, όλοι από τη Θεσσαλονίκη. Η δική μου οικογένεια είναι εδώ, Καλαμάτα. Των υπολοίπων Θεσσαλονίκη. Έχουμε έδρα την Αθήνα, εκεί κάνουμε πρόβες κ.λπ. Νοικιάζουμε όλοι σπίτια στην Αθήνα και μοιράζουμε το χρόνο μας 3 μέρες Αθήνα, 4 εδώ, κάπως έτσι.

Πώς σου φαίνεται η ζωή της Αθήνας;
Η Αθήνα είναι πολύ δύσκολη πόλη. Δεν την έχω συνηθίσει ακόμη. Το καλό είναι ότι δεν έχουμε πρωινές δουλειές. Βγαίνουμε μόνο για τις πρόβες και το live.

«Ο ΧΟΡΟΣ (κλείσε τα μάτια)» είναι το τραγούδι που σας απογειώνει;
Ναι, ακόμα και τώρα, ενώ το παίζουμε επί 6 χρόνια, νιώθουμε ότι δεν έχει ακόμα κουράσει, είναι σαν να γράφτηκε χτες.

Ένα κομμάτι που ο Θοδωρής (Μαραντίνης) έγραψε ειδικά για να πατήσετε εσείς;
Το τραγούδι αυτό γράφτηκε όταν ήμασταν συγκάτοικοι με το Θόδωρο. Στις 8.00 είχαμε πρόβα, 8 παρά τέταρτο μου λέει ο Θόδωρος «κοίτα τι έχω» και γράφω εγώ σε ένα τέταρτο το κουπλέ. Γράφτηκε για χαβαλέ.

Πόσο εύκολο είναι να γραφτεί ένα κομμάτι;
Εξαρτάται ποιος το γράφει. Σε εμάς κατά κύριο λόγο γράφει ο Θόδωρος, αλλά εξαρτάται από το τι συμβαίνει στη ζωή σου. Γράφουμε γενικά. Γράφω κι εγώ μόνος μου ή μαζί με το Θόδωρο. Η δουλειά είναι συνολική, είμαστε μπάντα άλλωστε. Παίρνουμε μια ιδέα και αρχίζουμε να τη φτιάχνουμε στην πορεία.

Έχετε πει κομμάτια που δε σας άρεσαν;
Συμβαίνει κι αυτό. Ειδικά τον πρώτο καιρό με τις διασκευές. Είναι, όμως, αναγκαίο κακό. Όταν ξεκινήσει μια μπάντα, μέχρι να ετοιμάσει το δικό της υλικό, χρειάζεται χρόνος, οπότε αρχικά θα δώσει εξετάσεις στη διασκευή. Αλλά μην το περιφρονείς, είναι δύσκολο κι αυτό. Εξάλλου, οι μπάντες που κάνουν διασκευές είναι χιλιάδες, αλλά λίγες αυτές που θα ξεχωρίσουν.

Και μετά ήρθε η υποψηφιότητα για τα βραβεία Αρίων με το δίσκο «Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες». Θεωρείτε ότι αυτή η υποψηφιότητα σας έκανε και άλλο γνωστούς;
Όχι, εκεί περάσαμε απαρατήρητοι. Μάλιστα, εμένα με είχαν περάσει για γκαρσόνι, επειδή φορούσα άσπρο πουκάμισο. Εμείς, οι βλάχοι, μπροστά στις κάμερες είχαμε πάθει σοκ, και με το που μπαίνουμε μέσα, κάποιος μου λέει: «Πάνε φέρε τα ποτήρια από εκεί».Γνωστούς μας έκανε η περιοδεία με τον Αντώνη Ρέμο. Ταυτόχρονα, βγήκε και «Το ξέρω, θα ’ρθεις» στο ραδιόφωνο.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Αντώνη Ρέμο;Σας άγχωσε καθόλου αυτή η πρόταση;
Είχε έρθει να μας ακούσει που παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, στο Μύλο. Μας άγχωσε το γεγονός ότι ήρθε η στιγμή να αποφασίσουμε, αν θα το κάνουμε για πλάκα ή αν θα το συνεχίσουμε επαγγελματικά. Τα πρώτα 4 χρόνια το κάναμε καθαρά για πλάκα, παράλληλα με τις δουλειές μας. Τελικά, αποφασίσαμε να αφήσουμε όλοι τις δουλειές μας και να το δούμε επαγγελματικά. Δηλαδή, για εμάς μέχρι τότε ήταν η εβδομάδα της σφαλιάρας και το τριήμερο που ξεδίναμε παίζοντας μουσική.

Και μετά περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, πώς βλέπατε τον κόσμο να σας αντιμετωπίζει;
Πάθαμε σοκ, ειδικά όταν είδαμε όλο αυτόν τον κόσμο να τραγουδά τα κομμάτια μας. Η πρώτη φορά που βγήκαμε ήταν στα Χανιά με 7.000 – 8.000 κόσμο, αλλά το ξεπεράσαμε.

Είπες πριν ραδιόφωνο, θεωρείς ότι είναι το μέσο που ανεβάζει και κατεβάζει τους τραγουδιστές;
Ναι, και συνδυαστικά με την τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το ραδιόφωνο σήμερα μπορεί να κάνει πολλά. Είναι και μια σχέση πλέον δούναι και λαβείν. Οι εποχές του βινυλίου έχουν τελειώσει. Βγαίνει ένας νέος δίσκος, πας να προωθήσεις πλέον δύο κομμάτια, να αρέσουν λίγο, να έχεις και το κατάλληλο κονέ ή να κάνεις και ένα live για το σταθμό, τέτοιες ιστορίες.

Ανάμεσά σας υπήρξε κάποια αλλαγή σε σχέση με την αρχή;
Υπάρχουν εντάσεις, αλλά είναι μουσικές διαφωνίες. Η παρέα, όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δυνατή. Είμαστε σαν μια δεύτερη οικογένεια, κάνουμε μεταξύ μας παρέα.

Τα βραβεία του καλύτερου συγκροτήματος της χρονιάς τόσο στα MAD AWARDS όσο και του περιοδικού Status ήταν επιβράβευση των κόπων σας;
Ναι, ήταν η στιγμή που το χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε. Όταν απευθύνεσαι σε πολύ κόσμο, χρειάζεσαι και την επιβεβαίωση για να συνεχίσεις. Το STATUS και το MAD που πήραμε για 3η φορά φέτος δίνουν δύναμη.

Τι γνώμη έχεις για τα μουσικά reality;
Τα θεωρώ αναγκαίο κακό. Από τη μια, εντάξει είναι ψιλοχάλια, αλλά και πάλι, πώς θα ακούγονταν οι δουλειές αυτών των παιδιών; Βέβαια, εκ του αποτελέσματος μάλλον δε λειτουργεί το πράγμα, γιατί πόσοι από αυτούς έκαναν καριέρα και συνέχισαν; Όλοι εξαφανίζονται, εκτός από εξαιρέσεις.

Είναι πιο εύκολο να επιβιώσεις ως συγκρότημα ή ως μονάδα;
Πιο εύκολο είναι να επιβιώσεις ως μονάδα. Άπαξ και καθιερωθείς, μετά είναι πιο εύκολο, δηλαδή εμείς στην αρχή είχαμε κάτι ζητήματα από τις εταιρίες, του τύπου: τι να σας κάνουμε, πού θα σας βάλουμε έξι άτομα, δε χωράτε στα πρωινάδικα, κάτι παλαβά τέτοια. Οπότε καταλαβαίνεις ότι με το να είσαι μόνος σου, έχεις περισσότερες πιθανότητες.

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που θαυμάζεις
Πολλοί, άπειροι. Όχι μόνο από το είδος που παίζουμε. Από Έλληνες μου αρέσει πολύ ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Στο είδος που παίζουμε μου αρέσει πολύ ο Μύρωνας Στρατής, είναι ένας ολοκληρωμένος μουσικός, που θα έκανε καριέρα και στο εξωτερικό.

Δηλαδή, ο Μύρωνας χωράει και στους Οnirama;
Βέβαια. Άλλωστε, συνεργαζόμαστε πολύ.

Οι Onirama γενικά είναι κλειστοί ως σχήμα;
Μάλλον.

Πώς βλέπεις την ελληνική μουσική σκηνή;
Αυτή είναι μια αμαρτωλή ιστορία. Εγώ θα σου μιλήσω για το δικό μας το είδος, το ποπ ροκ. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι πάει από το καλό στο καλύτερο. Αν δεις τις επιτυχίες του ’80 και του ’90, τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα, και θα σου αναφέρω ονόματα, όπως ο Μύρωνας Στρατής και ο Ρους, που κατά την άποψή μου κάνουν καλή μουσική.

Και γενικότερα;Γενικότερα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχει μπαντάρες, έχει μουσικάρες, που όμως κάνουν 1-2 επιτυχίες και μετά χάνονται. Και φυσικά, το λαϊκοπόπ.

Η γνώμη σου για το λαϊκοπόπ ποια είναι;
Το λαϊκοπόπ εμένα δε μου αρέσει. Έχω σοβαρές ενστάσεις για τη φιλοσοφία αυτού του πράγματος, αλλά είναι κραταιά δύναμη, που δεν μπορεί να κουνήσει κανένας. Επικρατούσε, επικρατεί και θα επικρατεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που τα μαγαζιά που δουλεύουν 6ημερα στην Αθήνα είναι μπουζουξίδικα.

Υπάρχουν άτομα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν;
Βεβαίως, υπάρχουν αρκετοί, με πρώτον από όλους εμένα. Χα χα.

Το από φωνή ***ναρα ισχύει;
Σε μεγάλο βαθμό.

Ελληνική δισκογραφία, ένας χώρος που υποφέρει;
Τώρα πια τείνει να εξαφανιστεί, με το internet, την πειρατεία. Είναι έτσι η νέα τάξη πραγμάτων.

Πώς σου φαίνεται ότι πλέον τα cd δίνονται ως δώρα μαζί με τις εφημερίδες;
Η νέα τάξη πραγμάτων.

Σε τιμά αυτό ως συγκρότημα;
Δεν ξέρω αν με τιμά ή όχι, αλλά το cd που βγάλαμε σε εφημερίδα πούλησε 90.000 αντίτυπα, που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να πουλήσουμε σε δισκάδικο. Είτε θέλουμε είτε όχι, έτσι είναι τα πράγματα πλέον. Τέλος. Εγώ είχα συνηθίσει να πηγαίνω στο δισκάδικο και να αγοράζω δίσκους. Μου φαίνεται σαν επιστημονική φαντασία αυτό που συμβαίνει τώρα, ότι δε συμβαίνει πραγματικά.

Θα μπορούσε, πιστεύετε, η πειρατεία να αντιμετωπιστεί;
Όλα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, αλλά το θέμα είναι ότι δε γίνεται τίποτα.

Έχουμε παρατηρήσει πολλές φορές ότι τα σχήματα, τελικά, τα σπάνε… Σε φοβίζει αυτό;
Δε με φοβίζει, αλλά κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό. Είναι αναπόσπαστο μέρος, αλλά εμείς κρατάμε. Είμαστε 10 χρόνια μαζί. Είμαστε προετοιμασμένοι.

Φέτος κάνατε μια μεγάλη περιοδεία με την Έλενα Παπαρίζου, μιλήστε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία.
Ωραία, μια χαρά. Η Έλενα είναι πολύ εντάξει τύπος, απλός άνθρωπος, πολύ σημαντικό για εμάς, γιατί κάνει πολύ εύκολη και τη συνεργασία μας. Περνάμε πολύ καλά, κάτι που περνάει και στο κοινό.

Η Καλαμάτα δεν είναι στο πρόγραμμά σας ε;
Η Καλαμάτα όχι, αν και θα το θέλαμε πολύ, γιατί στην Καλαμάτα δεν έχουμε παίξει ποτέ.

Με την Καλαμάτα έχεις; κάποια σχέση;
Ναι, έχω, η γυναίκα μου είναι από εδώ και μένει πλέον μόνιμα εδώ μαζί με τα παιδιά μου.

Νέο cd ετοιμάζετε;
Ναι, το έχουμε σχεδόν τελειώσει. Μας μένουν δυο εβδομάδες, το Σεπτέμβριο να το μιξάρουμε και από Οκτώβριο κυκλοφορεί.

Το χειμώνα πού θα είστε;
Δεν ξέρουμε ακόμα, είναι λίγο δύσκολα φέτος τα πράγματα. Θέλουμε, πάντως, να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Ήταν ωραία η περσινή συνεργασία με το Μιχάλη και φέτος με την Ελένη, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να παίζουμε και μόνοι μας.

Όπως είπες, δύσκολα τα πράγματα, θεωρείς ότι πρέπει να πέσουν λίγο οι τιμές;
Αυτό δεν το συζητάω.

Κάτι τελευταίο από εσένα 
Να είστε όλοι καλά και πάντα επιτυχίες....Παναγιώτη να τα χιλιάσετε.

Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης

You are here