Όταν δε γίνεται αυτό που θέλουν, θυμώνουν και πολλές φορές, συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Όσο πιο ελκυστικός γίνεται ο σύντροφός τους, τόσο πιο άβολα νιώθουν. Νιώθουν όλο και πιο ανίκανοι να ανταγωνιστούν όλους όσοι θα φλερτάρουν το σύντροφό τους.
Ο ανταγωνισμός και η πιθανή απώλεια του συντρόφου τους, τους γίνεται έμμονη ιδέα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ατόμων που ζηλεύουν είναι η κτητικότητα. Τα ζηλότυπα άτομα θεωρούν τους συντρόφους τους ιδιοκτησία τους, την οποία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στην καθημερινότητά τους, συνήθως, γίνονται αφόρητοι και ενοχλητικοί, σαν ένα παιδί που γκρινιάζει ή ουρλιάζει, επειδή πιστεύει ότι πρέπει να αποκτήσει αυτό που θέλει με οποιοδήποτε κόστος. Παράλληλα, ο ζηλόφθονος άνθρωπος θέλει να είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης κάποιου πράγματος, ο καλύτερος σε κάτι ή το μοναδικό άτομο σε μία συγκεκριμένη σχέση ή θέση. Μάλιστα, αισθάνεται εξαιρετικά άβολα μέχρι να συμβεί αυτό.
Γενικά, τα ζηλότυπα άτομα μπορεί να είναι ικανότατα και να διαπρέπουν σε πολλούς τομείς της ζωής τους. Όταν, όμως, πρόκειται για την προσωπική τους ζωή, αυτοί οι προικισμένοι άνθρωποι φέρονται σαν να υστερούν νοητικά.
Τα ζηλότυπα άτομα έχουν ένα ιδιαίτερο και συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Η αγάπη για τον εαυτό τους εξαρτάται από την αγάπη που θα τους δείξουν οι άλλοι. Αυτό σημαίνει ότι, αν οι άλλοι τα απορρίψουν, νιώθουν ένα «τίποτα». Θεωρούν ότι αυτά φταίνε που τα απέρριψαν και ότι κάπου υστερούν. Επιζητούν συνεχές ενδιαφέρον και επιδοκιμασία. Οι βαθύτερες σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό τους είναι: «Δεν έχω καμία αξία αν δε με αγαπάς», «Ανήκεις σε μένα, κάνε ό,τι επιθυμώ λοιπόν», «Αν κάποιος με απορρίψει, σημαίνει ότι δεν αξίζω».
Υπάρχουν περιπτώσεις που η ζήλεια μπορεί να αποβεί λειτουργική, δηλαδή να βοηθήσει να ξεκαθαριστούν αδιευκρίνιστα θέματα στη σχέση. Γίνεται πρόβλημα όταν εμποδίζει την ομαλή λειτουργία της. Η υπερβολική ζήλεια μπορεί να αποβεί καταστροφική για τη σχέση αλλά και για την ψυχική υγεία του ατόμου.
Τις περισσότερες φορές, το άτομο που ζηλεύει αδικαιολόγητα έχει κουραστεί και το ίδιο από τη συμπεριφορά του.
Συνήθως έχει ένα ιστορικό σχέσεων που όλες διαλύθηκαν εξαιτίας της ζηλοτυπίας του. Η συμπεριφορά αυτού του ατόμου μπορεί να αλλάξει.
Και από τη στιγμή που η ζήλεια είναι μια μορφή συμπεριφοράς, και μία συνήθεια πολλές φορές, μπορεί να αλλάξει.
Έτσι, μέσω της γνωστικής/ ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης, μαθαίνει κανείς να αλλάζει τον τρόπο που σκέφτεται για τον εαυτό του και, κατʼ επέκταση, για τους άλλους.
Γιώτα Παπαγεωργίου
Ψυχολόγος
